Ŝakaloj kaj Araboj

Ni bivakis en oazo. La kunuloj dormis. Arabo, alta kaj blanka, preterpasis min; li estis prizorginta la kamelojn kaj iris al la dormejo.

Mi ĵetis min dorsen en la herbon; mi volis dormi; mi ne povis; la plendhurlado de ŝakalo en la malproksimo; mi ree sidis rekte. Kaj kio estis tiom malproksima, subite proksimis. Svarmado de ŝakaloj ĉirkaŭ mi. Okuloj lumantaj en senbrila oro, estingiĝantaj; sveltaj korpoj, kiel sub vipo laŭleĝe kaj lerte movataj.

Iu venis de malantaŭe, sin premis, tra sub mia brako, strete al mi, kvazaŭ ĝi bezonus mian varmon, poste paŝis antaŭ min kaj parolis, kun la okuloj preskaŭ en la miaj:

"Mi estas la plej maljuna ŝakalo proksime kaj fore. Mi estas feliĉa povi vin ankoraŭ saluti ĉi tie. Mi preskaŭ jam perdis la esperon, ĉar ni atendas vin senfine longe; mia patrino atendis kaj ŝia patrino kaj plue ĉiuj iliaj patrinoj ĝis la patrino de ĉiuj ŝakaloj. Kredu tion!"

"Tio mirigas min", mi diris kaj forgesis ekbruligi la lignostakon, kiu kuŝis preta por deteni per sia fumo la ŝakalojn, "tion aŭdi tre mirigas min. Nur hazarde mi venas el la alta nordo kaj troviĝas en mallonga vojaĝo. Kion vi do volas, ŝakaloj?"

Kaj kvazaŭ kuraĝigite per tiu eble tro afabla alparolado, ili mallarĝigis la rondon ĉirkaŭ mi; ĉiuj spiris kurte kaj sible.

"Ni scias", komencis la plejaĝulo, "ke vi venas el la nordo, ĝuste sur tio baziĝas nia espero. Tie estas la saĝeco, kiu ĉi tie ĉe la Araboj ne estas trovebla. El tiu malvarma orgojlo, ĉu vi scias, eĉ sparko da saĝo ne eligeblas. Ili mortigas bestojn por ilin manĝi, kaj kadavraĵon ili malŝatas."

"Ne parolu tiel laŭte", diris mi, "dormas Araboj en la proksimo."

"Vi vere estas fremdulo", diris la ŝakalo, "alie vi scius, ke neniam en la mondhistorio ŝakalo timis Arabon. Ĉu ilin timi ni devus? Ĉu ne sufiĉas la malfeliĉo, ke ni estas forpuŝitaj inter tia popolo?"

"Povas esti, povas esti", diris mi, "mi ne arogas juĝon pri aferoj al mi tiom malproksimaj; tio ŝajnas al mi disputo tre malnova; kredeble estas en la naturo de la sango; kaj do eble finiĝos nur per la sango."

"Vi estas tre saĝa", diris la maljuna ŝakalo; kaj ĉiuj spiris ankoraŭ pli rapide; per pelataj pulmoj, malgraŭ ke ili staris senmove; odoro amara, dumtempe nur per kunpremitaj dentoj eletenebla, eliĝis el la malfermitaj faŭkoj, "vi estas tre saĝa; tio, kion vi diras, respondas al nia praa instruo. Ni do prenos ilian sangon kaj la disputo estos finita."

"Ho!" mi diris pli sovaĝe ol mi volis, "ili sin defendos; per siaj pafiloj ili forpafos vin are."

"Vi miskomprenas nin", diris li, "laŭ homa maniero, kiu do eĉ en la alta nordo ne perdiĝas. Ni ja ne mortigos ilin. Tiom da akvo ne havus Nilo por nin purigi. Ni ja forkuras jam antaŭ la nura vido de ilia viva korpo, en pli puran aeron, en la dezerton, kiu pro tio estas nia hejmlando."

Kaj ĉiuj ŝakaloj ĉirkaŭe, al kiuj aliĝintis ankoraŭ multaj de malproksime, klinis la kapojn inter siajn antaŭgambojn kaj purigis ilin per la piedoj; estis, kvazaŭ ili volus kaŝi naŭzon tiom teruran, ke mi prefere eskapus per alta salto el ilia rondo.

"Kion do vi intencas fari", demandis mi kaj volis leviĝi; sed mi ne povis; du junaj bestoj estis firme enmordiĝintaj ĉedorse en miaj jako kaj ĉemizo; mi devis resti sida. "Ili tenas vian trenaĵon", diris la maljuna ŝakalo klarige kaj serioze, honorsigno". "Ili lasu min!" mi kriis foje direkte al la maljunulo, foje al la junuloj. "Ili kompreneble faros tion", diris la maljunulo, "se vi postulas tion. Sed daŭros iomete, ĉar laŭ la kutimo ili profunde enmordiĝis kaj devas nur malrapide malligi siajn dentarojn. intertempe aŭdu nian peton." "Via sinteno ne igis min tre akceptema por tio", diris mi. "Ne pagigu al ni nian mallertecon", diris li kaj nun unuafoje alprenis la plendotonon de sia natura voĉo por helpo, "ni estas kompatindaj bestoj, ni havas nur la dentaron; por ĉio, kion ni volas fari, la bono kaj la malo, restas al ni sole la dentaro." "Kion vi do volas?" demandis mi, nur malmulte mildigita.

"Sinjoro", kriis li, kaj ĉiuj ŝakaloj ekhurlis; en la plej fora malproksimo tio ŝajnis al mi melodio. "Sinjoro, vi devas fini la disputon, kiu disigas la mondon. Tia, kia vi estas, niaj prauloj priskribis tiun, kiu tion faros. Pacon ni devas havi de la Araboj; spireblan aeron; purigitan de ili la elvidon al la horizonto; nenia vekrio de ŝafo, kiun pikmortigas la Arabo; trankvile ĉia besto mortu; neĝenate ĝi estu de ni eltrinkata kaj ĝisoste purigata. Purecon, nenion ol purecon ni volas." - kaj nun ploris, singultis ĉiuj - "kiel vi nur eltenas tion en tiu mondo, vi nobla koro kaj dolĉa internaĵo? Malpuraĵo estas ilia blanko; malpuraĵo estas ilia nigro; hororo estas ilia barbo; kraĉi oni devas vide al iliaj okulkavaĵoj; kaj kiam ili levas la brakon, malfermiĝas la infero en la akselo. Tial do, ho sinjoro, tial ho karega sinjoro, helpe de viaj ĉiopovaj manoj, helpe de viaj ĉiopovaj manoj tratranĉu al ili la kolojn per tiu tondilo!" Kaj sekvante ekmovon de lia kapo, alvenis ŝakalo portanta ĉe kojnodento etan, rustkovritan kudrotondilon.

"Do fine la tondilo kaj per tio finon!" kriis la Araboĉefo de nia karavano, kiu kontraŭvente estis ĝis al ni ŝtelirinta kaj nun svingis sian vipegon.

Ĉio urĝe disiĝis, sed en ioma distanco ili tamen restis, strete kunpremitaj, la multaj bestoj tiom strete kaj rigide, ke aspektis kiel mallarĝa hurdo ĉirkaŭflugata de vaglumoj.

"Tiel vi do vidis kaj aŭdis, sinjoro, ankaŭ tiun spektaklon", diris la Arabo kaj ridis tiom gaje, kiom permesis la diskreteco de lia tribo. "Vi scias do, kion volas la bestoj?" demandis mi. "Nature, sinjoro", diris li, "tio estas ja ĉie konata; tiom longe, kiom ekzistas Araboj, tiu tondilo migras tra la dezerto kaj migros kun ni ĝis la fino de la tagoj. Al ĉiu Eŭropano ĝi estas proponata por la granda faro; ĉiu Eŭropano estas ĝuste tiu, kiu ŝajnas al ili destinita. Sensencan esperon havas tiuj bestoj; stultuloj, veraj stultuloj ili estas. Ni amas ilin pro tio; ili estas niaj hundoj; pli belaj ol la viaj. Vidu nur, dum la nokto mortis kamelo, mi alportigis ĝin."

Kvar portistoj venis kaj ĵetis la pezan kadavron antaŭ nin. Apenaŭ ĝi kuŝis tie, la ŝakaloj levis siajn voĉojn. Kvazaŭ de ŝnuregoj ĉiu ope nerezisteble tirata, hezite, per la ventro la grundon tuŝante, ili alvenis. Ili forgesis la Arabojn, forgesis la malamon, la ĉion estinganta ĉeesto de la forte odoranta kadavro sorĉis ilin. Jam iu pendis ĉe la kolo kaj trovis unuamorde la arterion. Kvazaŭ eta, furioze rapidanta pumpilo, kiu tiom nepre kiom senŝance volas estingi superfortan brulegon, ĉiu muskolo de ĝia korpo tiris kaj skuiĝis je sia loko. Kaj jam kuŝis en sama laboro ĉiuj sur la kadavro alte amasigitaj.

Tiam la ĉefo frapis per la akra vipo ĉiudirekte super ilin. Ili levis la kapojn; duone ebrie kaj svene; vidis antaŭ si stari la Arabojn; sentis nun la vipon sur la muzeloj; retiriĝis salte kaj kuris iom retroire. Sed la sango de la kamelo kuŝis tie jam en flakoj, fumis alten, la korpo estis ĉe pluraj flankoj larĝe ŝirita. Ili ne povis rezisti; ree ili estis tie; ree la ĉefo levis la vipon; mi prenis lian brakon.

"Vi pravas, sinjoro", diris li, "ni lasu ilin ĉe ilia metio; ankaŭ estas tempo ekiri. Vi ja vidis ilin. Mire belaj bestoj, ĉu ne? Kaj kiom ili malamas nin!"


Kopirajto pri la tradukoj © 2000

reen al Kafko

olor:red'>

reen al Kafko