La mutado de la sirenoj

Pruvo pri tio, ke ankaŭ nesufiĉaj, eĉ infanecaj rimedoj povas taŭgi por saviĝo:
Por protekti sin kontraŭ la sirenoj, Odiseo ŝtopis vakson en siajn orelojn kaj forĝigis sin al la masto. Kompreneble ĉiuj vojaĝintoj povintus fari ion similan, escepte de tiuj, kiujn la sirenoj delogis jam de malproksime, sed estis konate en la tuta mondo, ke tio nepre ne povis helpi. La sirena kantado trapenetris ĉion, kaj la pasio de la delogatoj krevintus pli ol katenojn kaj maston. Sed pri tio Odiseo ne pensis, kvankam li eble aŭdis pri tio. Li komplete fidis la manplenon da vakso kaj la katenaron kaj en naiva ĝojo pri siaj rimedetoj li veturis renkonte al la sirenoj.
Sed jen, la sirenoj havas ankoraŭ pli teruran armilon ol la kantadon, nome sian mutadon. Kvankam ne okazis, sed eble penseblas, ke iu savintus sin el ilia kantado, sed certe ne el ilia mutado. Al la sento esti venkinta ilin propraforte, al la orgojlo sekvanta de ĝi kaj ĉion forbalaanta, nenio tereca povas rezisti.
Kaj fakte ne kantis, kiam Odiseo venis, la potencaj kantistinoj, ĉu pro tio, ke ili kredis, ke tiu kontraŭulo kapteblas sole nur per mutado, ĉu pro tio, ke la aspekto de beateco en la vizaĝo de Odiseo, kiu pensis pri nenio alia ol pri vakso kaj katenoj, forgesigis al ili ĉian kantadon.
Sed Odiseo, por esprimi ĝin tiel, ne aŭdis ilian mutadon, li kredis, ke ili kantas kaj ke nur li estas ŝirmata kontraŭ ĝia aŭdado. Preterpase li vidis unue la turniĝon de iliaj koloj, la profundan spiradon, la larmoplenajn okulojn, la duone malfermitan buŝon, sed kredis, ke tio apartenas al la arioj, kiuj neaŭdate perdiĝas ĉirkaŭ li. Sed baldau ĉio deglitis de liaj rigardoj direktitaj malproksimen, la sirenoj rekte malaperis pro lia rezolutceo, kaj ĝuste kiam li estis plej proksime al ili, li nenion plu sciis pri ili.
Sed ili - pli belaj ol iam - etendiĝis kaj turnis sin, lasis la hororan hararon libere flirti en la vento kaj streĉis siajn ungegojn rekte sur la rokon. Ili ne volis plu delogi, nur la rebrileton de la granda okulparo Odisea ili volis kiom plej eble longe kaptadi.

Se la sirenoj havus konscion, ili estus tiam neniigitaj. Sed tiel ili restis, nur Odiseo eskapis al ili.
Cetere transdoniĝis aldonaĵo al tio. Odiseo, tiel oni diras, estis tiom ruzoriĉa, estis tioma vulpo, ke eĉ la sortodiino ne povis penetri lian plejan internon. Eble li, kvankam tio ne plu kompreneblas per homa racio, vere rimarkis, ke la sirenoj mutis, kaj tiun ŝajnokazon kontraŭtenis kvazaŭ ŝildon al ili kaj al la dioj.

reen al Kafko

 

kopirajto pri la traduko ©1998

/span>