Estas
pruvite, ke la murdo okazis tiumaniere:
Ŝmaro,
la murdinto, posteniĝis proksimume je la naŭa vespere en la lunklara nokto ĉe
tiu stratangulo, kie
Vezo,
la viktimo, el la strato, en kiu troviĝis lia oficejo, devis transiri al tiu
strato, en kiu li loĝis.
Malvarma
noktaero, ĉiun tremiganta. Sed Ŝmaro portis nur maldikan bluan vestaĵon; la
jaketo estis
krom
tio malbutonita. Li ne sentis malvarmon; cetere li estis ĉiam moviĝanta. La
murdilon, duone bajoneto,
duone
kuirtranĉilo, li tenis tute nudan ĉiam firme en la pugno. Rigardis la tranĉilon
kontraŭ la lunlumo; la
klingo
ekbrilis; ne sufiĉe por Ŝmaro; li batis ĝin kontraŭ la pavimaj brikoj, ke
fajreris; eble tion pentis; kaj por
kompensi
la damaĝon, li tiris la klingon violonarĉe sur la botoplando, dum li, stare sur
unu gambo,
antaŭkline,
samtempe aŭskultis la tranĉilan sonon ĉe sia boto, samtempe aŭskultis en la
fataloplenan
flankstraton.
Kial
ĉion ĉi toleris la privatulo Palaso, kiu proksime el sia fenestro en la dua
etaĝo ĉion observis? Konu la
homnaturon!
La kolumon levinte, la negliĝoveston zoninte ĉirkaŭ la larĝa ventro, kapskue,
li rigardis
malsupren.
Kaj
kvin domojn diste, diagonale transe de li, sinjorino Vezo, kun la vulpopelto
super sia noktĉemizo,
elrigardis
por sia edzo, kiu hodiaŭ nekutime longe malfruiĝis.
Fine
eksonas la pordosonorilo antaŭ la oficejo de Vezo, tro laŭte por pordosonorilo,
super la urbon, al la
ĉielo,
kaj Vezo, la diligenta noktlaboristo, tie eldomiĝas, el ĉi tiu strato ankoraŭ
nevideble, anoncite nur de la
sonorilsigno;
tuj la pavimo nombras liajn trankvilajn paŝojn.
Palaso
ege antaŭkliniĝas: li devas nenion preteratenti. Sinjorino Vezo fermas,
trankviligite de la sonorilo,
tinte
sian fenestron. Sed Ŝmaro surgenuiĝas; ĉar li havas momente ne aliajn nudaĵojn,
li premas nur vizaĝon
kaj
manojn kontraŭ la ŝtonojn; kie ĉio frostas, ardas Ŝmaro.
Ĝuste
ĉe la limo disiganta la stratojn, Vezo haltas, nur per la bastono li apogas sin
en la alian straton.
Kaprico. La noktoĉielo lin logis, la malhelbluo kaj la oreco. Nescie li
rigardas ĝin, nescie li glatigas la hararon
sub
la levita ĉapelo; nenio tie alte kuniĝas por montri al li la plej proksiman
estonton; ĉio restas ĉe sia
sensenca,
neesplorebla loko. En si mem tre normale, ke Vezo pluiras, sed li iras en la
tranĉilon de Ŝmaro.
“Vezo!”
krias Ŝmaro, sur la piedpintoj, la brakon etendita, la tranĉilon akre
malaltigita, “Vezo! Vane atendas
Julia!”
Kaj dekstre en la kolon kaj maldekstre en la kolon kaj trie profunde en la ventron
pikas Ŝmaro.
Akvoratoj,
distranĉataj, donas similan sonon kiel Vezo.
“Farite”,
diras Ŝmaro kaj ĵetas la tranĉilon, la superfluan sangan balaston, kontraŭ la
apudan domfasadon.
“Beato
de murdo! Malpeziĝo, faciliĝo per la fluo de fremda sango! Vezo, olda
noktombro, amiko,
bierejkamarado,
vi disfluas en malluma stratogrundo. Kial vi ne estas simple sangoplena veziko,
ke mi sur vi
eksidu
kaj vi tute malaperu. Ne ĉio plenumiĝas, ne ĉiuj flororevoj maturiĝis, via peza
restaĵo kuŝas tie, jam
nealirebla
al ia paŝo. Kial la muta demando, kiun vi per tio starigas?”
Palaso,
en sia ventro ĉion venenan vomglutante, staras en sia du-ale malfermiĝanta
dompordo. “Ŝmaro!
Ŝmaro!
Ŝmaro! Ĉion mi rimarkis, nenion preteratentis.” Palaso kaj Ŝmaro ekzamenas unu
la alian. Palason tio
kontentigas,
la alia ne venas al konkludo.
Sinjorino
Vezo kun popolamaso ĉe ambaŭ siaj flankoj alkuras kun vizaĝo pro hororo tute
maljuniĝinta. La
pelto
malfermiĝas, ŝi falas super Vezon, la noktĉemizvestita korpo apartenas al li,
la super la geedza paro
kvazaŭ
tomba razeno fermiĝanta pelto apartenas al la amaso.
Ŝmaro,
kun peno retenante la lastan vomemon, la buŝon premita kontraŭ la ŝultro de la
ĝendarmo, kiu
facilpiede
forkondukas lin.
stato de
finiteco
estigo: 1995
lasta kontrollegado
kun korektoj: 2001-11-21
kontrollegado
de la
kontrollegado
de la
finredakto:
1. Tiu ĉi
traduko bezonas unue kontrollegadon, prefere de negermanlingvano, por elsarki
diversajn erarojn
kaj ankaŭ beble germanismojn internacie ne kompreneblajn.
Tio ne koncernas stilajn apartaĵojn nekutimajn,
sed internacie kompreneblajn.
2. La teksto
bezonas krome kontrollegadon de germanlingvanoj, kiuj komparu ĝin kun la
originalo por anstataŭigi
erarajn, malprecizajn kaj mallertajn ekvivalentojn.
Do, kara
leganto, se vi sentas vin kompetenta pri tio kaj ema, bonvolu fari tiun laboron
- bonvenas ankaŭ simplaj
atentigoj dum legado. Se viaj konsiloj aŭ atentigoj estos akceptitaj, via
laboro estos kompreneble menciita
kun via nomo.
Konsilojn por
plibonigi la tradukon bv. ĉi-tien: vilhelmo@multimedia.com
Kopirajto pri la
traduko ©2000