Boto Strawso (Botho Strauß)

 
 
 
 

Mirlando de obsceno
 
 

Mi venis sur awtovojon kaj ne povis vidi, ke gxi havis la formon de banto, la formo de la interplektitaj nuloj de la senfinecosigno. Jen staris Saab¹ jxus forlasita de du mehxanikistoj kaj atendis min kun malfermita pordo kaj kun la veturilpaperoj pincxitaj malantaw la glacovisxiloj. Knabino, infano, sidis apude sur sia valizo. Mi demandis, kion sxi deziras. Al Bruselo, volis la knabino, kiu iris en mian veturilon. Matenkrepusko cxe sxtongriza cxielo. Ni ne parolis. Fermite sxi rigardis flanken, metis la mentonon sur sian genuon. La sxvitperloj de la plej soleca forlasiteco². Poste sxi kontentigxis per tio, ke sxi prenis mian sekson en sian busxon. Mi komprenis, ke ni sxvebas renkonte al mondo de la plej perfekta seksa indiferento. Fermitaj homoj, profunde enpensigxintaj, tre foraj en sia tuta esto, malmergas trankvile kaj senpeze al la surfaco de la homeco, kiam pornografia hximero logas ilin, malmergas, nur por plenumi antawspegulitan bildon, cxarman figurludon, kaj poste remergas suben. Senmalice kaj senespere. Ilia vizito en la homregno celas la mirlandon de la obsceno.
 
 

stato de finiteco

estigo: jan. 2001
lasta kontrollegado kun korektoj: 2001-01-31
kontrollegado de la
kontrollegado de la
finredakto:
kopirajto pri la traduko (c) 2001
 
 
 
 

Amakcidentoj
 
 
 
 
 
 

Sketado
 
 

Supre cxe ridetado ni, ambaw seksoj, havas ankoraw la saman sxancon. Sub tio la malegaleco de la korpo, la unua de la disigxoj. Sed ke la ridetado estas la plej alta socia atingo de nia muta korpo ...

Jen mi renkontis tiun junan knabinon. Iom tro-postulite³ de sxia beleco, mi gapis ofte flanken aw sur la proprajn manojn. Mi lasis la knabinon paroli, tri horojn preskaw, kaj awskultis, kiel sxi simplanime kaj dorlotite, vigle kaj pure etendis siajn malspertajn opiniojn kaj restis sen ia antawsento en sia tuta dispozicio. Mi eksciis, ke mire belan dudekjarulinon en tiu cxi mondo nenio interesas pli ol la propra farto kaj ties misteraj sxanceligxoj. Nur lastan semajnon sxia memkonscio enorme kreskis subite kaj senkawze. Hieraw sxi ankoraw vagis kantante antaw si tra la superbazaro. Oni vidas sin, el distanco preskaw dudekjara, la postnaskitinon kiel princidinon sur la pizo. Oni kapjesas, oni milde ridetas kaj tamen pensas nur: tiun mi sxatus gustumi⁴. Nu, tiu cxi junulino ja estas sen ia antawsento, sed kontraw delogo, influo, enamigo protektas sxin la blinkanta skvamkiraso de narcismo, tiel ke sxi, kiu apenaw povas awskulti, ankaw ne dependigxas de iu. Kiu sentas jam suficxan plezuron pri si mem, tiu ne havas la sciemon miksitan el avido, kiu en tiu agxo nur ebligas la delogon al konscio. En la kinejo sxi sxatas nur gajajn filmojn. Sxia revata profesio: filmregxisorino; sed cxiukaze gvida pozicio, tute egale kie. Sxi memorigas min pri frida purulino en filmo de Bunjuelo. Sed sxi diras: "Bunjuelo? Neniam awdis."

Kiam sxi alvokis min, tiam ne preterawdeblis: tiu havas ion, pri kio sxi ne bezonas honti. Hela rido cxe la alia flanko ja diris tute klare: se vi vidus min, certe vi ne rifuzus renkontigxi kun mi... Kaj kiel ne awdi cxe la vocxo, cxu iu estas evitata kaj premata persono aw iu dorlotata kaj dezirata? Mi memoras, ke sxi rakontis al mi, ke sxi kun dek kvar jaroj faris al si revon kaj notis gxin - endormiga historio, en kiu sxi aperis kiel "freneze bela knabino⁵ , do ne mi, freneze bela knabino, kiun cxiuj knaboj trovas treege efika⁶" ... Cxu misparolo? Cxu miksajxo de efika, edifa, fika? Mi havis subite la impreson vidi tra la fendo de la misparolo sxian netusxitecon. Mi devis ion diri, sed tio deglitis al banala komplimento: ke sxi estas bela, tion sxi vere ne bezonas revi. Cxe tio mi rugxigxis. Sxi eble ne gxuste komprenis, kion mi diris. Aw mia volupte embarasita vizagxo konsilis al sxi rapide transsalti tiun rimarkon. Fine sxi invitis min al kuna sketado. Mi konsentis, cxar mi volis revidi sxin. Sed mi scias, ke mi ne plu scias sketi. Antaw nelonge kvin infanoj devis detiri min cxe la brakoj de la glaci-sketejo, cxar mi ne povis min plu teni stara sur la sketiloj.
 
 

stato de finiteco

estigo: 27-an de jan. 2001
lasta kontrollegado kun korektoj:
kontrollegado de la
kontrollegado de la
finredakto:
kopirajto pri la traduko (c) 2001
 
 
 
 

La luktistino
 
 

Vidu jen, sxi venas de la oriento. Cxion sxia malsxparema amiko plibonigis cxe sxi, la vestajxojn desupre gxis sube fresxaj kaj okcidentaj, francaj koltuko, bluzo, vesxto, sed itala la sxuo. Nur la okulvitrojn ili forgesis. Ties kadro estas ankoraw de la oriento. Cxe la okulvitroj vi povas klare vidi, de kie sxi venas. Solene sxi iris en sian unuan grandan dependecon, sekvante viron translimen, kun kiu sxi konatigxis dum liaj katedralstudoj en Magdeburgo. Post jaro kaj duono da felicxa rilato ensxteligxas la unuaj momentoj de reciproka ekkono. Sed dum sxi post cxiu transvivita vakuo amas lin de pli mature, la pentristo baldaw ne povas kasxi, ke li trosatigxis sxin, nereverseblan, simple kiel cxi-lande oni iam trosatigxas portitajn sxuojn, tukojn kaj okulvitrajn kadrojn, sen grava kawzo. Oni cxiam trovas ion pli bonan. Kaj pikadas seneme en la belajn mangxajxojn, seneme en la plej belajn koksojn.

Dum unu nokto sxi, kiun li ne plu volas vidi, staras sube sur la strato kaj vokas lian nomon supren al la fenestro. Li ne movigxas supre en sia ateliero - nur ne fari ombrojn. La dompordo restas sxlosita. Sxi kusxigxas sur la kapoto de lia blanka Citroeno. Ploras kaj dormetas. Kelkfoje sxi vekigxas kaj frapas per la mano krake sur la kapotan ladon. Ne! Ne! Ne!, kriegas sxi. Poste sxi resinkas kap-kapoten, ploras kaj dormetas.

De kie mi nur havas tian damnitan povon, sin demandas la pentristo supre, ke alia homo povas tiom submetigxi antaw mi? Li sidas cxagrenite en sia granda, nuda fabriketagxo, sia ateliero. La fenestroj staras ankoraw duone malfermitaj, tiel ke envenas sxia bruado kaj vokado. Legxera vento alblovas la matenon. En la radio, cxe la 'muzik' gxis frumateno', la amuzisto⁷ jam delonge iris hejmen kaj lia kolego, kiu cxiuhore legas la novajxojn, ligas nun la melodiojn kun memfaritaj versoj. "Muzik' en tiu nokta gxojo / tiu bela melodi' / iras nun law sia vojo / sxvebas nun al vi." Sed nur ne havi povon! Super neniu! Povo en cxiu formo estas ridinda kaj abomena, ankaw en la plej eta angulo, ankaw kaj precipe en la amo, kie iu rapide farigxas descendulo⁸ en la okuloj de la alia.

"Alvoku min!" sxi subite kriegas tie sube, "lasu min scii, kion vi faras! Kiel vi fartas. Ne elkludu⁹ min!"

La cxagrenito rigardas tra la fenestro al la golgato de la televidantenoj tie sur la tegmento de la banko. Gxia malluma skobalito komencas speguli. En la alto fluas polvaj flavaj nuboj kun svingantaj frangxoj. Viro ne bezonas virinon. Viro bezonas neniun. Tiom dependa sxi farigxis de li kaj de cxio, kion li eligxis, ke sxi transprenis ecx liajn virinmalsxatajn opiniojn kaj papagis ilin gxis malaltigo de aliaj virinoj, eksproprigita gxisekstreme. Pli da profundo ol duopan tiuj virinoj neniam spertis.

Jen rea vokado desube. "Mi volas repacigxi kun vi, ecx nur repacigxi mi volas kun vi. Tiel mi ne povas foriri."

Li hontas pro la najbaroj, estas la kvina matene. Oni devus voki la policon... Ho dio, kiel mizere! Damnita mensogomondo de la rilatoj! Gxi rompas la plej sanan animon, rompas la plej sanajn burgxonon, sxoson, impulson kaj instinkton¹⁰.

Antaw la okuloj de la pentristo aperas scenoj kaj diversaj bildoj. Rande de rajdturniro dum dimancxa posttagmezo. Lia amikino en la rondo de novaj akompanantinoj, kiujn li ne konas. En alia grupo, ne malproksime, sxia amato (li mem), al kiu sxi rigardas, la brakojn sub la brusto interplektitaj, kiel tra boksejo, meze de siaj zorigistoj, al la kontrawulo en la plej peza de cxiuj pezklasoj. Sxi mezuras lin fride, klare, antikve. Sxia amato, en sia rondo, faras sxercon. Sed cxe tio li rigardas al sxi kaj esploras sxian rigidan vizagxon. Tiu brava, intime konata vizagxo de lia amikino subite iom antawstaras, kvazaw helmomasko, malantaw kiu vivas iu nekonato kaj elspionas. Maljuneta virino el sxia stabo donas ankoraw lastan konsilon: bloku, pincxu, sxparu fortojn. La luktistino kapjesas. Nesxancelebla la malamo, la fremda rigardo, la agresemo. Tamen, ecx tiun rawndon li gajnas law trafopunktoj. La virino restumblas en sian angulon por zorgado. La amikinoj klinas sin super sxin, parolas al sxi kuragxige, sxangxas la taktikon. Ili demandas nun, cxu sxi sentas sin suficxe forta, por tiu venonta, malfrua rawndo ankoraw tralukti al la decido. La virino en sia angulo jesigas la pendantan kapon kaj diras plore: "Jes, jes." Cxu sxi kredas sin kapabla nun subite komenci per atako, trarompi lian sxirmon el duona distanco. Jes, jes, kapjesas la duone senkonscia kaj ploras mizere, sveninte en la vakuon de luktopawzo. La luktopawzo, dum kiu sxia vivo unufale deglitas de sxi ...

Nun sxi kusxas sur la kapoto de la blanka Citroeno, la kapon enfosigite en la kubutoj, kaj versxajne nun estas fine endormigxinta. Dormu, dormu! ... Baldaw vi partumos gxojon kaj malon kun iu alia. Kredu min, de unu tago al alia vi transigxos en ies alia biografio kaj tie gxoje akomodigxos kiel en novan domon kaj matene post la unua nokto jam senplie prenos la mangxilaron el la kuireja sxranko, kvazaw gxi estintus cxiam via.
 
 

stato de finiteco

estigo: 29-a de jan. 2001
lasta kontrollegado kun korektoj:
kontrollegado de la
kontrollegado de la
finredakto:
kopirajto pri la traduko (c) 2001
 
 
 
 

Virino sur la litrando
 
 

Eldormigita de lia malcxeesto, sola en la komuna hotelcxambro, ankoraw antaw la matenkrepusko, la manojn premitaj inter la genuoj, la kapon iomete levita, la rigardon mallevita flanken - konsciigxi, tio signifas, apenaw povi kredi tion.

Kion mi faru? Cxu fari decidon? Cxu ne fari decidon? Cxu atendi? Cxu agi? Atendi kion? Agi kiel? Li estas for. Li estas efektive forvojagxinta! Cxu resti cxi tie, sola, en la hotelcxambro?

Lia koleremo, lia neniiga furiozo, lia senrega malico. Sxi devis defendi sin, kaj poste sxi ne plu povis returnigxi. Neeble moderigxi. Nun, tre malproksime de la hejmo, subite kaj tute neatendite, forigxo en kolero, la fino. Li estas vere for! Kiom malmulte mi povas valori por li, se li kapablas vere forvojagxi. Cxi-foje estas profunda, malvarma trancxo. Ne riparebla. Alen kaj reen sxi estas tirata inter amara fiero kaj pentema hurlado. Tiel li ne povas trakti alian homon! Tion li devas scii por cxiam. Sed, kion do, nur epizodo, en realo nur eta fia incidento en nia longa, granda historio. Brutalajxo, certe, abomena, sed gxi montras tamen denove: nenio elcxerpigxis inter ni, nenio farigxis indiferenta.

Kion mi faros? Kion fari? Sola en cxi damnita urbo. Estas ankoraw tro frue. Mi tagmangxos sube cxe la haveno. Gxuste tie, kie ni estis hieraw. Mi iros kinejon. Promenos en la parko. Veturi per la praaj tramoj. Mi ne povas movigxi cxi tie fremdlande. Ne komprenas la lingvon. Cxio cxirkaw mi estas moka maskado.

Hieraw ankoraw gxi estis bone eltenebla. Metinta reciproke la brakojn cxirkawkokse. Multon vidis, multe gxojis. Tiom da samaj pasxoj! Kiomajn aferojn ni jam superis! Kontraw tio, kiom malmulte signifas la sovagxaj perturboj, la furiozoj, kiuj cxiam denove fulme intervenas. Fine ili apartenas al nia historio. Fine ili kunigis nin cxiam pli proksime kaj forte. Sed ekzistas limo. Ekzistas vundoj, kiuj estas ne plu elteneblaj. Vundoj, tra kiuj ecx la plej granda historio malrapide forlikigxas kaj elcxerpigxas. Tio estis precize la malgxusta momento por pruvi al mi lian fridecon. Lian pretenditan sendependecon. Loko kaj tempo precize miselektitaj. Via mizera eta fiero ne interesas min, gxi forpusxas min! Gxi estas en miaj okuloj la fiero de lamentanta gnomo! Tio ne estas VI, kaj tiu brutalajxo, simple forkuri, tiu ridinda punoperacio! Por kio cxio cxi? Por doni al mi lecionon? Ho dio! Kia fortostrecxo da senrespekto kaj memtrotakso! Aw cxu ekzistis io, kio vere turmentis lin? Ne. La nuda kolero. Nenio alia.

Necesas iom plane mastrumi la tagon. Nur ne resti sida cxi tie! ... Sed for de la telefono? Cxu forlasi la telefonon? Unusola alvoko povus alporti la liberigon. Kiom ajn monstra gxi estu. Kiom ajn senkompromise mi devus respondi. Ne, amiko mia, koro mia, ne plu eblas ... La telefono. Estus tro humiligxe, dependigxi ecx de tio. Mi devas eliri de cxi tie. Tio nomigxas Lisbono, kie mi estas, kaj mi simple eniros kaj vidos, vidos. Eble poste iom sidi antaw la bildoj en la muzeo. Tiuj iom deprenas de la fremdeco. Unu tagon, du tagojn. Duonan semajnon eble. Mi tutcerte ne postvojagxos lin. Mi skribos leteron. Mi ne skribos leteron.

Li miru, nur tion. Ho, estas tro acxe. Mi ne povas kapti tion, mi ne povas movigxi. Tio superas cxion fian, kio gxis nun okazis. Mia amo ne bezonas vipobaton, gxi ne estas laca! Sed, se mi imagas tion nun, subite li envenus, algapi sin kaj brakumi, enflamigxinte, cxion pardoninte forgesinte. Ne. Mi ne povas imagi tion. Mi estas suficxe certa, ke tion mi nek dezirus nek povus. Cxi-foje estas sxiro, kaj estas spuro, kiu kondukas al la elirejo. Li estos la perdinto kaj li miros, kiom li devos suferi. Mia kuragxo malmoligxas, mi rimarkas tion kaj gxi malpezigas min.

Ecx ne certas, cxu li venos hodiaw gxis hejmen.

Eble li veturas kelkajn tagojn al Svisio. Eble al la frato. Certas nur, ke li sidas en la masxino al Frankfurto. Sidas kiel? Legas la gazeton. Drinkas viskion, mangxetas? ... Mi ne estas sena de li - li ne estas sena de mi. Kiom ajn distingite li retroklinigxu en kiu ajn fotelo kaj en kiu ajn loko de la cxielo aw de la tero.
 
 

stato de finiteco

estigo: jan. 2001
lasta kontrollegado kun korektoj:
kontrollegado de la
kontrollegado de la
finredakto:
kopirajto pri la traduko (c) 2001

Lasta sxangxo: 09/02/2001,12:53:04
 
 

 

 

1. Tiu cxi traduko bezonas unue kontrollegadon, prefere de negermanlingvano, por elsarki diversajn erarojn
    kaj ankaw eble germanismojn internacie ne kompreneblajn. Tio ne koncernas stilajn apartajxojn nekutimajn,
    sed internacie kompreneblajn.

2. La teksto bezonas krome kontrollegadon de germanlingvanoj, kiuj komparu gxin kun la originalo por anstatawigi
    erarajn, malprecizajn kaj mallertajn ekvivalentojn.

Do, kara leganto, se vi sentas vin kompetenta pri tio kaj ema, bonvolu fari tiun laboron - bonvenas ankaw simplaj
atentigoj dum legado. Se viaj konsiloj aw atentigoj estos akceptitaj, via laboro estos kompreneble menciita
kun via nomo.

Konsilojn por plibonigi la tradukon bv. cxi-tien: vlutermano@free.fr

 

 
 

      

reen al Strawso