Traklo

Georgo Traklo
Poemoj
elgermanigitaj de Vilhelmo Lutermano

Tiu ĉi paĝo estas legebla per unikodo (utf-8)

Poemoj (1913)

RONDELO

Forfluinta oro de la tagoj,
Vespere brun' kaj bluo fortis:
La mildaj flutoj de l'paŝtistoj mortis
Vespere brun' kaj bluo fortis
Forfluinta oro de la tagoj.

SONĜO DE L'MALBONO¹

Perdiĝantaj sonoj morttintilaj -
Amanto vekiĝas en nigraj ĉambroj,
La vang' ĉe steloj flirtantaj en fenestro.
ĉe l'riverego ekfulmas veloj, mastoj, ŝnuroj.

Monaĥo, gravedulino jen en homamaso.
Gitaroj tintas, ruĝaj kiteloj glimas.
Kaŝtanarboj preme en ora bril' forvelkas;
Nigre altas de l'preĝejoj malĝoja pompo.

El palaj maskoj rigardas la spirito de l'malbono.
Placo forkrepuskiĝas terurige kaj mallume;
Vespere sur insuloj leviĝas flustrado.

La konfuzajn signojn de birdoflugo legas
Lepruloj, kiuj nokte eble putros.
En park' ekvidas treme sin gefratoj.

HOMARO²

Homaro starigita antaŭ fajrofaŭkoj,
Tamburrulado, frunto de nigraj milituloj,
Paŝoj tra sangnebulo; nigra fero tintas,
Malespero, nokto en malĝojaj cerboj:
Jen ombro de Evin', ĉasad' kaj ruĝa mon'.
Nubaĵo kiun lum' trarompas, la sankta manĝo.
Loĝas en pan' kaj vin' silento milda
Kaj tiuj estas kunaj dekduope.
Nokte ili dorme krias sub olivarbaj branĉoj;
Sankta Tomaso la manon mergas en la stigmaton.

DE PROFUNDIS

Estas stoplokampo, en kiun falas nigra pluvo.
Estas bruna arbo solece stara.
Estas siblovento, kiu malplenajn kabanojn ĉirkaŭas.
Kiom malĝoja tiu vespero.

Preter la lageto
La milda orfino ankoraŭ kolektas sporadajn spikojn.
Ŝiaj okuloj paŝtas ronde kaj ore en la krepusko
Kaj ŝia sino sopiras la ĉielan fianĉon.

Ĉe la reveno
La paŝtistoj trovis la dolĉan korpon
Putrinta en dornarbusto.

Ombro mi estas malproksime al mallumaj vilaĝoj.
Silenton de Dio
Mi trinkis el puto boska.

Sur mian frunton tretas malvarma metalo.
Araneoj serĉas mian koron.
Estas lumo, en mia buŝo estingiĝanta.

Nokte mi troviĝis en erikejo,
Plena je koto kaj polvo de steloj.
En avelveprejo
Ree sonis kristalaj anĝeloj.

PSALMO

Al Karlo Kraŭso dediĉita

Estas lumo, kiun la vento estingis.
Estas erikeja drinkejo, kiun posttagmeze ebriulo forlasas.
Estas vinberĝardeno, forbrulinta kaj nigra kun truoj araneoplenaj.
Estas ĉambro, kiun ili blankigis per lakto.
La frenezulo mortis. Estas insulo en la suda maro,
Por akcepti la sundion. Oni batas la tamburojn.
La viroj prezentas militajn dancojn.
La inoj balancas la koksojn en volvoplantoj kaj fajrofloroj,
Kiam kantas la maro. Ho nia perdita paradizo.

La nimfoj forlasis la orajn arbarojn.
Oni enterigas la fremdulon. Poste flirtopluvo estiĝas.
La filo de Pajno aperas en formo de terlaboristo,
Kiu la posttagmezon fordormas ĉe la brula asfalto.
Estas knabinetoj en korto en robetoj de korŝira malriĉo!
Estas ĉambroj, plenaj je akordoj kaj sonatoj.
Estas ombroj, sin brakumantaj antaŭ blindiĝinta spegulo³.
ĉe la fenestroj de l' malsanulejo sin varmigas saniĝantoj.
Blanka vaporŝipo ĉe la kanalo alportas sangajn epidemojn.

La fremda fratino⁴ ree aperas en ies malbonaj sonĝoj.
Ripoze en avelujo ŝi ludas kun liaj steloj.
La studento, eble sozio, ŝin longe postrigardas de la fenestro.
Malantaŭ li staras lia morta frato, aŭ li malsupreniras la malnovan helican ŝtuparon.
En la mallumo de bruaj kaŝtanoj paliĝas la figuro de la juna novico.
La ĝardeno estas en la vespero. En la krucgalerio flirtas la vespertoj.
La infanoj de la pedolo ĉesas ludi kaj serĉas la oron ĉielan.
Finakordoj de kvarteto. La eta blindulino kuras treme tra la aleo
Kaj poste ŝia ombro palpas laŭ malvarmaj muroj, ĉirkaŭata de fabeloj kaj sanktaj
legendoj.

Estas malplena boato, drivante vespere laŭ la nigra kanalo.
En la mallumego de la malnova azilejo kadukiĝas homaj ruinoj.
La mortaj orfoj kuŝas ĉe la muro ĝardena.
El grizaj ĉambroj paŝas anĝeloj kun kotkovritaj flugiloj.
Vermoj gutas de iliaj flaviĝintaj palpebroj.
La placo antaŭ la preĝejo estas mallumega kaj muta, kiel en la tagoj de l'infaneco.
Sur arĝentaj plandoj preterglitas pli fruaj vivoj
Kaj la ombroj de la damnitoj malsupreniĝas al la ĝemantaj akvoj.
En sia tombo la blanka magiisto ludas kun siaj serpentoj.

Mute sur la kalvario malfermiĝas la oraj okuloj de dio.

ROZARIAJ KANTOJ

AL LA FRATINO⁵

Kie vi iras fariĝas aŭtun' kaj vespero,
Blua sovaĝbesto, sub arboj sonanta,
Soleca lageto vespere.

Mallaŭte la birda flugo sonas,
La melankolio super viaj okularkoj.
Via mallarĝa rideto sonas.

Dio estas kurbiginta viajn palpebrojn.
Steloj serĉas nokte, sanktvendred-infano,
Vian fruntan arkon.

PROKSIMO DE L'MORTO

Ho la vespero, iranta en la mallumegajn vilaĝojn de l'infaneco.
La lageto sub la salikoj
Pleniĝas per la pestiĝintaj ĝemoj de l'melankolio.

Ho l'arbaro, delikate mallevanta la brunajn okulojn,
Kiam el la ostaj manoj de la soleculo
forsinkas la purpuro de liaj ekstazaj tagoj.

Ho proksimo de l'morto. Ni preĝu.
En tiu nokto sur varmetaj kusenoj deiĝas
Flaviĝintaj de incenso la delikataj membroj de l'geamantoj.

AMEN

Io putrinta glitanta tra la kaduka ĉambro;
Ombro sur flavaj tapetoj; en mallumaj speguloj volbiĝas
De niaj manoj ebura malĝojo.

Brunaj perloj fluetas tra la mortintaj fingroj.
En la silento
Malfermiĝas de anĝelo la bluaj papavokuloj.

Blua ankaŭ estas la vespero;
La horo de nia formorto, Azraela ombro,
Kiu brunan ĝardeneton mallumigas.

HELIANO

En la solecaj horoj de la spirito
Estas bele iri en la suno
Laŭlonge la flavajn murojn de la somero.
Mallaŭte sonas la paŝoj enherbaj; sed ĉiam dormas
La filo Pajna en la griza marĉo.

Vespere sur la teraso ni ebriiĝis per bruna vino.
Ruĝece ardas la persiko enfoliare;
Milda sonato, rido gaja.

Bela estas la nokta silento.
Sur malhela fono
Ni renkontiĝas kun paŝtistoj kaj blankaj steloj.

Kiam fariĝis aŭtuno
Montriĝas sobra klareco en la bosko.
Mildigitaj ni paŝadas laŭ ruĝaj muroj
Kaj la rondaj okuloj sekvas la flugon birdan.
Vespere sinkas la blanka akvo en tomburnojn.

En nudaj branĉaroj festas la ĉielo.
En puraj manoj portas la kampulo panon kaj vinon
Kaj pace maturiĝas la fruktoj en sunplena ĉambro.

Ho kiom seriozas la vizaĝo de la karaj mortintoj.
Sed la animon ĝojigas justa rigardo.

Potenca estas la silento de la dezertigita ĝardeno
Kiam la juna novico florumas la frunton per bruna foliaro,
Lia spiro trinkas glacian oron.

La manoj tuŝas la aĝon de bluaj akvoj
Aŭ en malvarma nokto la blankajn vangojn de la fratinoj.

Mallaŭta kaj harmonia estas irado laŭ afablaj ĉambroj,
Kie estas soleco kaj la susuro de la acero,
Kie eble ankoraŭ kantas la merlo.

Bela estas la homo kaj aperanta en mallumo,
Kiam li mirante movas brakojn kaj gambojn,
Kaj en purpuraj kavoj mute ruliĝas l'okuloj.

Dum la vesproj la fremdulo perdiĝas en nigra novembrodetruo,
Sub kaduka branĉaĵo, ĉe muroj leproplenaj,
Kie iam estas la sankta frato irinta,
Mergiĝinte en la milda kordludo de sia frenezo,

Ho kiom soleca finiĝas la vespervento.
Mortante la kapo kliniĝas en l'olivarba mallumo.

Tremiga estas la pereo de la specio.
En tiu horo pleniĝas l'okuloj de la vidanto
Je l'oro de liaj steloj.

Vespere forsinkas tintilaro ne plu sonanta,
Disfalas la nigraj muroj ĉe l'placo,
Vokas la morta soldato al preĝo.

Pala anĝelo
Paŝas la filo en la malplenan domon de siaj prapatroj.

La fratinoj estas irintaj malproksimen al blankaj kadukuloj.
Nokte la dormanto ilin trovis sub la kolonoj vestiblaj,
Revenintaj de malgajaj pilgrimadoj.

Ho kiom rigidas pro koto kaj vermoj ilia hararo,
Kiam li ene staras kun piedoj arĝentaj,
Kaj tiuj mortintaj paŝas el nudaj ĉambroj.

Ho vi psalmoj en fajraj meznoktaj pluvoj,
Kiam la servistoj per urtikoj batis la mildajn okulojn,
La infanecaj fruktoj de la sambuko
Mirante sin klinas super malplena tombo.

Silente ruliĝas flaviĝintaj lunoj
Super la febrotolo de l'adoleskanto,
Antaŭ ol sekvas la muto vintra.

Majesta destino laŭpensas la Kidronon,
Kie la cedro, kreitaĵo mola,
Disvolviĝas sub la bluaj brovoj de la patro,
Sur la paŝtejon nokte paŝtisto gvidas sian gregon.
Aŭ estas krioj dumdormaj,
Kiam fera anĝelo en bosko homon alpaŝas,
La karno de la sanktulo forfandiĝas sur ardanta krado.

Ĉirkaŭ l'argilaj kabanoj volviĝas purpura vito,
Sonantaj faskoj da flaviĝinta greno,
La zumado abela, la flugo grua.
Vespere renkontiĝas releviĝintoj sur rokaj padoj.

En nigraj akvoj sin spegulas lepruloj;
Aŭ ili malfermas la kotmakulitajn vestaĵojn
Plorante al la balzama vento blovanta de la roza monteto.

Maldikaj servistinoj palpas tra la noktaj stratetoj,
Ĉu ili trovu la paŝtiston amantan.
Sabate sonas en la kabanoj milda kantado.

Momorigu la kanton ankaŭ pri la knabo,
Pri lia frenezo, blankaj brovoj kaj lia forpaso,
Pri la putrinto, kiu blue malfermas l'okulojn.
Ho kiom malĝoja tiu revido.

La ŝtupoj de la frenezo en nigraj ĉambroj,
La ombroj de l'maljunuloj sub la pordo malferma,
Kiam l'animo Heliana sin rigardas en roza spegulo
Kaj neĝo kaj lepro sinkas de lia frunto.

Ĉe la muroj estas la steloj estingiĝintaj
Kaj la blankaj figuroj de l'luno.

El la tapeto elgrimpas ostaĵo de la tomboj,
La silento de disfalintaj krucoj ĉe la monteto,
La dolĉo incensa en noktovento purpura.

Ho vi rompiĝintaj okuloj en nigraj buŝoj,
Kiam la nepo en milda vualiĝo
Solece postdediĉas la pli malluman finon,
Super lin la silenta dio la bluajn palpebrojn mallevas.

SEBASTJO EN SONĜO

INFANECO

Fruktoplena la sambuko; trankvile loĝis l'infaneco
En blua groto. Super forpasinta pado,
Kie nun brune furiozas la sovaĝa herbo,
Meditas la muta branĉaro; la susuro foliara

Samo, kiam la blua akvo enroke sonas.
Milda estas la plendo merla. Paŝtisto
Sekvas senvorte la sunon ruliĝantan de la aŭtuna monteto.

Blua momento estas sole nur animo.
Ĉe l'rando arbara montriĝas sovaĝa besto timema kaj pace
Ripozas engrunde la praaj sonoriloj kaj mallumegaj vilaĝetoj.

Pli pie vi konas la sencon de l'pli mallumaj jaroj,
Malvarmeton kaj aŭtunon en ĉambroj solecaj;
Kaj en sankta bluo lumantaj paŝoj sonoras for.

Mallaŭte tintas malferma fenestro; ĝislarme
Kortuŝas la vido de l'disfalinta tombejo ĉe la monteto,
Memoro je rakontitaj legendoj; sed foje leviĝas l'animo,
Kiam ĝi pensas gajajn homojn, la helorajn tagojn printempajn.

HORA KANTO

Per mallumaj okukoj sin rigardas la geamantoj,
La blondaj, radiantaj. En rigida malhelo
Potence sin ĉirkaŭvolvas la sopirantaj brakoj.

Purpure disrompiĝis la buŝo de la benitino. La rondaj okuloj
Spegulas la malluman oron de l'printempa posttagmezo,
Randon kaj nigron arbarajn, vesperajn angorojn en verdaĵo;
Eble nedireblan birdoflugon, la padon
De l' nenaskito laŭ mallumaj vilaĝoj, solecaj someroj
Kaj el disfalinta bluo elpaŝas foje finvivinto.

Mallaŭte susuras en kampo la flava greno.
Malmola estas la vivo kaj ŝtale svingas la falĉilon la kampulo,
Kunmetas potencajn trabojn la ĉarpentisto.

Purpure koloriĝas la foliaro aŭtune; la monaĥeca spirito
Trapasumas gajajn tagojn; matura la grapolo
Kaj festa l'aero en spacaj kortoj.
Pli dolĉe odoras flaviĝintaj fruktoj; mallaŭta la rido
De la gajulo, muziko kaj danco en ombraj keloj;
En la krepuska ĝardeno paŝo kaj silento de la mortinta knabo.

SURVOJE

Vespere ili portis la fremdulon en la mortĉambron;
Odoro je gudro; la mallaŭta susuro de ruĝaj platanoj;
La malluma flugo de la monedoj; ĉeplace almarŝis gvardio.
La suno sinkis en nigrajn tolaĵojn; ĉiam revenas tiu pasinta vespero.
En la apuda ĉambro la fratino ludas sonaton de Ŝuberto.
Tre mallaŭte sinkas ŝia rideto en disfalintan fonton,
Kiu blue murmuras en la krepusko. Ho kiom maljuna nia gento.
Iu flustras sube en la ĝardeno; iu forlasis tiun nigran ĉielon.
Sur la komodo odoras pomoj. Avino eklumigas orajn kandelojn.

Ho kiom milda tiu aŭtuno. Mallaŭte sonas niaj paŝoj en la parko
Sub altaj arboj. Ho, kiom serioza la hiacinta vizaĝo de la krepusko.
La blua fonto ĉe viaj piedoj, mistera la ruĝa silento de via buŝo,
Mallumumata de la dormeto foliara, de la malhela oro de disfalintaj sunfloroj.
Viaj kantoj estas pezaj je papavo kaj sonĝas mallaŭte sur mia frunto.
Dolĉaj sonoriloj tratremas la bruston. Blua nubo
Estas via vizaĝo sur min sinkinta en la krepusko.
Kanto ĉe gitaro, kiu en fremda drinkejo eksonas,
La sovaĝaj sambukoj tie, longe pasinta novembra tago,
Konataj paŝoj sur la krepuska ŝtuparo, l'aspekto de bruniĝintaj traboj,
Malferma fenestro, ĉe kiu postrestis dolĉa espero -
Nedirebla estas ĉio ĉi, ho dio, ke oni emociigite falas sur la genuojn.

Ho kiom malluma estas tiu nokto. Purpura flamo
Estingiĝis ĉe mia buŝo. En la silento
Perdiĝas la soleca kordoludo de la tima animo.
Lasu, kiam ebria je vino la kapo en la defluejon sinkas.

PEJZAĜO

Septembra vespero; malgaje sonas la vokoj malhelaj de la paŝtistoj
Tra la krepuskanta vilaĝo; fajro ŝprucas en la forĝejo.
Potence baŭmas nigra ĉevalo; la hiacintaj bukloj de la servistino
Penas kapti la ardon de ĝiaj purpuraj naztruoj.
Silente rigidiĝas ĉe l'rando arbara la krio cervina
Kaj la flavaj floroj de l'aŭtuno
Klinas sin senvoĉe super la bluan vizaĝon de la lageto.
En ruĝa flamo forbrulis arbo; ekflirtas kun malhelaj vizaĝoj la vespertoj.

AL KNABO ELISO

Eliso, kiam la merlo en nigra arbaro vokas,
Tio estas via pereo.
Viaj lipoj trinkas la malvarmeton de l' blua rokfonto.

Lasu, kiam via frunto delikate sangas,
Praajn legendojn
Kaj malhelan klarigon de birda flugo.

Vi tamen iras silentapaŝe en la nokton
Plene pendantan je purpuraj grapoloj,
Kaj vi movas la brakojn pli bele en la blu'.

Dornarbusto sonas,
Kie estas viaj lunaj okuloj.
Ho, kiom longe estas, Eliso, vi mortinta.

Via korpo estas hiacinto,
En kiun monaĥo la vaksajn fingrojn trempas.
Nigra groto estas nia silento,

En kiu foje paŝas milda besto
Kaj malrapide mallevas la pezajn palpebrojn.
Sur viajn tempiojn gutas nigra roso,

La lasta oro de pereintaj steloj.

ELISO

Perfekta estas la silento de tiu ora tago.
Sub maljunaj kverkoj
Aperas vi, Eliso, ripozanto kun rondaj okuloj.

Ilia bluo spegulas la dormeton de la amantoj.
Ĉe via buŝo
Mutiĝas iliaj rozaj ĝemoj.

Vespere la fiŝisto altiris la pezajn retojn.
Bona paŝtisto
Kondukas sian gregon laŭrande de l' arbaro.
Ho! Kiom justaj estas, Eliso, ĉiuj viaj tagoj.

Mallaŭte sinkas
Ĉe nudaj muroj la blua silento de l'olivarbo,
Formortas de maljunulo malhela kantado.

Ora boato
Balanciĝas, Eliso, via koro je la soleca ĉielo.

Milda tintilaro sonas en brusto Elisa
Vespere,
Kiam lia kapo sinkas en la nigran kusenon.

Blua sovaĝbesto
Sangas milde en dornvepraĵo.

Bruna arbo staras malviva;
Ĝiaj bluaj fruktoj falis de ĝi.

Signoj kaj steloj
Dronas milde en la vesperlageton.

Malantaŭ la monteto fariĝis vintro.

Bluaj kolomboj
Trinkas nokte la glacian ŝviton
Fluetantan de Elisa kristala frunto.

Ĉiam sonas
Ĉe nigraj muroj la soleca vento de dio.

HOHENBURGO

Estas neniu en la domo. Aŭtuno enĉambre;
Lunhela sonato
Kaj la vekiĝo ĉe l'rando de la krepuska arbaro.

Ĉiam vi pensas la blankan vizaĝon de la homo
Malproksime de la svarmado tempa;
Super sonĝanto volonte sin klinas verda branĉaĵo,

Kruc' kaj vespero;
Brakumas la sonanton purpurbrake lia stelo,
Kiu supreniras al neloĝataj fenestroj.

Tiel tremas en la mallumo la fremdulo,
Kiam li delikate levas la palpebrojn super homecon,
Malproksiman; l'arĝenta voĉo de l'vento en la vestiblo.

SEBASTJO EN SONĜO

Por Adolfo Loso

Patrino portis l'infaneton en la blanka luno,
Ombre de nuksarbo, de l' praa sambuko,
Ebria je l'suko papava, je l'plendo merla;
Kaj silente
Kliniĝis kompate super tiuj barba vizaĝo

Mallaŭte en la mallumo fenestra; kaj malnova ilaro de la prapatroj
Kuŝis disfale; amo kaj revado aŭtuna.

Tiom malluma la tago de l'jaro, infaneco malgaja,
Kiam la knabo silente malsupreniris al malvarmetaj akvoj, al arĝentaj fiŝoj,
Trankvilo kaj vizaĝo;
Kiam ŝtoneca li ĵetis sin antaŭ furiozaj nigraj ĉevaloj,
En griza nokto lia stelo venis super lin;

Aŭ kiam li ĉe la frostanta mano patrina
Vespere iris tra la aŭtuna tombejo de Sankta Petro,
Delikata mortulo silente kuŝis en la ĉambra mallumo
Kaj tiu levis la malvarmajn palpebrojn super lin.

Sed li estis birdeto en nuda branĉaro,
Sonorilodaŭre en vespernovembro,
La patra silento, kiam li malsupreniris endorme la krepuskan helikŝtuparon.

Paco anima. Soleca vintrovespero,
La malhelaj figuroj de la paŝtistoj ĉe l' praa lageto;
Infaneto en kabano pajla; ho kiom delikate
Sinkis en nigra febro la vizaĝo teren.
Sankta nokt'.

Aŭ kiam li ĉe l'malmola mano de l'patro
Silente supreniris la mallumegan Kalvarian monton
Kaj en krepuskaj rokniĉoj
La blua figuro de l' homo trapaŝis sian legendon,
El la subkora vundo purpure fluetis la sango.
Ho kiom silente stariĝis la kruco en malluma animo.

Amo; kiam en nigraj anguloj fandiĝis la neĝo,
Aereto blua serene kaptiĝis en la praa sambuko,
En la ombrovolbaĵo de l' nuksarbo;
Kaj al la knabo silente aperis rozeca anĝelo.

Ĝojo; kiam en malvarmetaj ĉambroj sonis vespera sonato,
En bruna lignotrabaro
Blua papilio rampis el la pupo arĝenta.

Ho proksimo de l' morto. En ŝtona muro
Sin klinis flava kapo, muta l' infano,
Kiam en tiu marto pereis la luno.

Roza pasksonorilo en tombovolbaĵo nokta
Kaj la arĝentaj voĉoj de l' steloj,
Ke en tremoj malhela frenezo sinkis de la frunto dormula.

Ho kiom silenta irado laŭ la blua rivero
Forgesiton pensante, kiam en verda branĉaro
La merlo ion fremdan vokis al pereo.

Aŭ kiam li iris ĉe l' osta mano maljunula
Vespere antaŭ la disfalinta muro urba
Kaj tiu en nigra mantelo portis infaneton rozecan,
Ombre de l' nuksarbo aperis la spirit' de l' malbono.

Palpo super la verdaj ŝtupoj de la somero. Ho kiom mallaŭte
Pereis la ĝardeno en la bruna silento de l' aŭtuno,
Odoro kaj melankolio de la praa sambuko,
Kiam en l' ombro Sebastja l' arĝentovoĉo de l' anĝelo formortis.

ĈE LA MARĈO

Migranto en nigra vento; delikate flustras la seka kano
En la silento de l'marĉo. Ĉe l' griza ĉielo
Sekvas migrado de sovaĝaj birdoj;
Transverso super mallumegaj akvoj.

Tumulto. En kaduka kabano
Ekflirtas per nigraj flugiloj la putro;
Kriplitaj betuloj ĝemas en vento.

Vespero en forlasita drinkejo. La hejmenvojon envolvas
La milda melankolio de paŝtiĝantaj gregoj,
Aperaĵo nokta: bufoj eliĝas el arĝentaj akvoj.

GRODEKO

Vespere l'aŭtunaj arbaroj sonas
De mortigaj armaĵoj, la oraj ebenaĵoj
Kaj bluaj lagoj, super kiuj la suno
Pli mallume forrulas; brakumas la nokto
Mortantajn militistojn, la plendon sovaĝan
De iliaj disrompitaj buŝoj.
Sed silente kolektiĝas en paŝtejo
Ruĝa nubaĵo, en kiu loĝas dio kolera,
La sango verŝita, luna malvarmeto;
ĉiuj stratoj kondukas en nigran putradon.
Sub ora branĉaro nokta kaj stela
ŝanceliĝas la ombro fratina⁹ tra la bosko muta,
Por saluti la spiritojn heroajn, la kapojn sangajn;
Kaj mallaŭte sonas en kanejo la flutoj aŭtunaj.
Ho pli fiera funebro! vi feraj altaroj,
La varmegan flamon de la spirito nutras hodiaŭ doloro fortega,
La nenaskotaj genepoj.

Notoj
1. a)La originalo estas kvintroĥea soneto kun la rimskemo abba, abba, cdd, ccd.
b) La titolo estas dusenca: "Sonĝo de l' malbono" kaj "Sonĝo de l' malbonulo".
2. La originalo estas poemo kvinjamba (krom tute neregula tria verso) kun la rimskemo: ababa, cdcdc.
3. germanismo por spegulo senbriliĝinta
4. en la germana, duobla senco: oni diras mallonge „fratino” por „malsanulfratino”, t.e. flegistino.
5. en la originalo: poemo kun neregula kvarjambo kaj kun la rimskemo: aba bcb cdc.
6. Torento en Palestinujo (Izraelo)
7. germ. “abgeschieden” signifas samtempe “soleca, disigita, forigita, mortinta”
8. v. noto 4.

Georgo Traklo: Poemoj
elgermanigitaj de Vilhelmo Lutermano
Elgermanigo de 03. 06. 1992;

hejmpaĝen