kopirajto pri la
traduko (c) 2001
Unu sola emocia amornokto
povas senbridigi nin por cxiam; kiu iam amis la gxustan, volas ami cxiujn. Li
tusxis la senforman kaj anoniman fundon de amoro, kaj jam sekvamatene,
elpasxante sur la straton, li devas artifike devigi sin por ne foriri kun la
unua-vida ajnulino, cxar nun ili cxiuj venas renkonte al li, kun rideto kaj
rigardoj kvazaw ili estus rekte altirataj de lia gaja etoso aw de la lumo de
volupto radianta el li. Tiel ni nutras - ni viroj kun la malbona memoro pri
belulino, ni malfelicxuloj, ne: ni felicxvunditoj, cxar almenaw unu fojon gxi
profunde trafis nin -, tiel do ni nutras nian tutan teran tempon per
amkomencoj, per tiuj triumfaj kaj senbridaj komencoj, tra kiuj elovigxas
cxia historio kaj socia historio kaj kiuj donacas al ni sensxangxan nuptadon.
Sed kio sekvas el tiuj komencajxoj, tio estas nepre la historio, senekstaza kaj
kruda, kaj gxi diserigas nin en la plej dolorajn diferencojn. En kiom da
seniluziigitaj vizagxoj mi jam rigardis, kaj kiom tio doloris! Ofte nun, en tiu
tenaca frumateneco, ili aperas en la gxardennebulo, la muta rondo de miaj
amarulinoj, kiuj cxiuj iam kreis kun mi la komencon - kaj cxiu estis iam la
sola gxusta! Mute ili trairas la grizan aeron, kaj vere, ili estas teruraj
miksestajxoj, absurdaj fabelbestoj, hximeroj de sensplezuro kaj de melankolio,
alvokitaj de la frenezajxoj de adoro, de simila vizagxo, de retrovita donaco -
ho tiu muta, malsata bando! Sed neniu plu alparolebla; senemocie kaj kun fiera
miro ili spektas miajn malesperajn provojn elpetegi ilian pardonon. Ho miaj amikinoj,
haltu! Atendu
ankoraw unu vorton!... Ahx, ili estas nur la malplenaj ombroj de la mizera,
malbenita komenceco; kreitajxoj senanimigitaj de mia entuziasmo. Kiajn kruelajn
mallongigojn mi faris al homoj! Nenio mi estis ol cxiama, mizera komencfaranto,
senrespekta kaj nebonigebla, cxarmegita kaj nekapabla ami la intimulinon,
prefere preta tuj intersxangxi sxin kun la venonta bela nekonatulino. Malsana,
sovagxa, freneze altirata de tiu, kiun mi nur vidas kaj ne devas ekkoni; soifa
je blindigxo kaj iluzio; kreanta vivon el trompo, el maltrompo cxerpanta novan
vivon ... Sed: por kio la cxiam nova pasio, la
nekomprenebla entuziasmo? Finfine gxi restas do malbono, malsano de la animo,
manko da sagxeco. Kaj mi, nun jam kun certa kvanto da jaroj, iom cxifita entuziasmulo,
kiu cxiufoje pli rapide perdas la emon kaj post cxiu perdita emo farigxas ecx
pli maltolerema, cxu mi devas do pliajn dudek kvin jarojn erarvagadi tra tiu
fialloga mirgxardeno plena de mire belaj fantomoj, neelcxerpeblaj proksimigxoj
kaj eterne senelsava agado? Post cxiu fenestro surprizita fremdulino, post cxiu
pasxo largxanima submetigxo, post cxiu acerba vocxo la kriego de kunigxo! Kaj
cxiu malplena mano alrigardas min kun granda, mola okulo. Cxar okuloj estas en
cxio, en manoj, haroj kaj kokso, la okuloj de genuo kaj mamo, de kolo kaj sxuo,
cxiuj cxi jxetas siajn lumturajn rigardojn ...
La sola obskura punkto
de la tuta homsekseco estas kaj restas la malfermita vizagxo. La pli profunda
aperajxo, la aspektoj de vizagxo, dawre postulis de mi obeeman honorigon, ili
interrompis mian avidon kaj malakrigis gxin gxis pura malemo. La vizagxo -
almenaw kiam gxi estas malfermita, rigardanta - fleksas la blindan impulson,
gxi restas lasta, neprenebla distrikto de cxasto, de malluma ekkono, de kredema
timo. Kaj estas ja suficxe konfuzige, ke ni ekstere, en la civilizita regiono
de la strato estas allogataj gxuste de la plej natura logo, la plejakcentita
dorso, por nur poste, interne, malantaw la kurtenoj ekvidi la kontrawon de la
allogo, la averton: la vizagxon. Cxu entute ni rajtas paroli pri vera kunigxo,
dum niaj voluptoj okazas antaw la sojlo de la cxasto, dum la vizagxo estas
sentata kiel gardisto de la dorso, la honorigo kiel cenzuro al la volupto?
Cxar kiom ofte mi vidis
helan kaj vekitan vizagxon, parolantan, kaj gxi vekis mian tutan sinceran
deziron - kaj post mallonga tempo restigis gxin tute cxagrenita. Cxar apud gxi
la okuloj de la ventro rigardis sencxarme kaj blinde. Aw inverse mi estis
fordonita al bela korpo, al alta figuro kaj rigardis cxe tio en karnecan
vizagxon, kiun mi ecx ne volis kisi, tiom malpura, tiom malklara kaj abomena
gxi sxajnis al mi. Inter tiuj kontrawaj efikoj mia volupto erarvagadas alen kaj
reen kaj versxajne por cxiam rifuzos al mi la elsavan kompenson. Kaj cxiam malhelpos min aparteni longtempe al alia homo. Cxar ecx kun mia
tuta devoteco antaw la homa vizagxo - kiom da ili, kiuj iam proksimigxis al mi,
mi jam delonge forgesis! Kiom rapide forgesis! Venas ja cxiam novaj. Kaj multaj akiras sian
veran lumforton nur preterpasante. Kiam ili aperas en la amaso kaj malaperas,
ili ofte jam elspezis sian gxojigan mesagxon. Cxiam denove venas novaj. Neniam mi sercxos, kiel la vera amanto, tra la
multaj la unusolan. Cxiu unusola memorigas min nur pri la multaj.
stato de finiteco
estigo: jan. 2001
lasta kontrollegado kun korektoj: 2001-01-31
kontrollegado de la
kontrollegado de la
finredakto:
kopirajto pri la traduko (c) 2001
Karmela senvestigas sin.
Kun krucigitaj levitaj brakoj sxi sxovas la puloveron super la kapon, malsupren
sxovas la malbukitan jxinson, plukas la kotonajn sxtrumpetojn de la
piedfingroj. Tiuj prenoj kaj tordigxoj havas ion nepre cxastan. Ili devenas
ankoraw de la tempo, kiam la knabineto sole en sia cxambro demetis la tagajn
vestajxojn. Kaj ili ne sxangxigxis. Ili estas hodiaw la samaj kiel tiam. Dum
oni do kusxas surlite kaj frosttremete atendas la tusxigxon kun nuda korpo, tiu
jam per praa kutimo, per etoso de fruaj infantagoj, cxaste envolvis sin.
Preskaw neimageblas, ke
virino ankoraw kun solena senhonteco demetas siajn vestajxojn antaw sia amato. Kaj
same: ke viro ne kasxe ridetas pri tio kaj ne trovas strange, ke la virino
senvestigas sin antaw li 'publike'. Gxenerale la senvestigxo okazas nun nek
lascive nek honteme, sed tiel, kvazaw neniu cxeestus. Kaj kia vestajxo estas estas tiu, kiu tie falas! Pulovero, eble ankoraw
korsajxeto, paro da sxtrumpetoj, bunta kalsoneto, mallargxaj jxinsoj. Post kiam
unu tubo felicxe pasis tra la kruro, la amatino saltetas sur la nuda gambo, dum
cxe la alia piedo alkrocxigxas la pantalono kaj estas flanken deskuata. Aspektas
tiel. Ne kiel la danco de la sep vualoj.
Cxia sxtofo estas erota
metamorfozo. La volupto mem estas la sxtofo, efemera kaj saltrapida.
Pro tio ankaw la songxo estas tia cxarma terpeco, en tiu senco ke nur tie
cxia deziro ricevas la konvenan efemerecon. Aperajxo - tusxigxo - plenumo -
superflueco. Alta, preskaw sentempigita intenso. La songxo forigas la objekton1. Gxi estas pura aneksado2, solvo.
La historioj pri
transformigxo estu lavado, celanta la puran seksecon.
stato de finiteco
estigo: jan. 2001
lasta kontrollegado kun korektoj: 2001-01-31
kontrollegado de la
kontrollegado de la
finredakto:
kopirajto pri la traduko (c) 2001
Li estas blagulo kaj
fantaziulo. Fanfaronulo kaj frenezuleto. Ventfarulo. Mia preferata tipo,
sekreta kamarado: la povra fanfaronulo. Liaj antawuloj estas la kavalirfripono,
la edzigxtrompisto, la cxarlatano, la megalomaniulo kaj la mitomaniulo. Li
estas la bunta malfelicxulo, kiu altiras la virinojn. Malfidinda kaj senripoza.
Soleca ludanto, kiu gajnas kontraw neniu, disputas kun neniu. Alten fluganta
kaj absimen falanta, kaj ecx el ties pleja profundo oni awdas ankoraw liajn
lamentadojn de malespero kaj memakuzo.
Cxe la frizisto li sidas
devige senmova en la fotelo. La knabino, kiu tondas al li la harojn, likas el
okuloj kaj nazo. "Jam la kvara nazkataro en du monatoj!" Li iomete
frenezigas sxin per komplimentoj kaj profundaj rigardoj en sxian spegulbildon. Sxi ridetas, subridas, tusas kaj ridas. Li lawdas la helpantinon antaw
sxia cxefo kun elektitaj vortoj. "Kia frenezuleto!" diras la etulino,
kiam li estas for, sed sxiaj sxvelintaj okuloj brilas. "Kian stultajxon li rakontas!"
"Sed cxarma li ja estis", diras lawde kaj iom
eksmode la cxefo.
"Li invitis min al mangxo cxi vespere."
"Kaj? Cxu vi iros?"
"Mi vidu. Sxatus scii, cxu tio ne estis nur vanaj
promesoj."
Kompreneble li ne aperos. Cxia plenumado enuigas lin, nur
la komenco valoras. En gxi elcxerpigxas lia intereso kaj lia ekzalto. Anstataw
tio ni trovas lin vespere en metroo, tute ekstere en antawurbo, kie li envere
havus nenion por fari. Sed li restas sida en la linio kaj cxarmigas korpulentan
blondulinon, imponan panjon; malfaldas sxiajn fermitajn trajtojn, per siaj
vortoj modlas belan rideton, gajan okulon. Li tute ne celas delogi - li fugxas
la agon. Li estas frazisto. Vagabundo de la conférence.
Iu, kiu ne prezice awskultas, povus eble pensi, ke tie kuras homo kun grava
manio de gajigisto tra la inhibiciita3 homaro. Sed kiel li
faras tion, gxi estas multe pli stranga kaj nekonata kaj serenigas la plej
multajn alparolatojn, instigas al ili pli legxerajn pensojn, kaj ili gxuas
duonmire, duone embarasite la bonfaron de viviga sensencajxo.
Gxenerale li distingas kun trafa instinkto la
alparoleblajn homojn disde la tro firme sigelitaj. Preskaw cxiam estas virinoj,
cxe kiuj glimas ankoraw plej longe la sparko de sencela atendo kaj ne senreste
forvelkis la sciem-konduto, ja ennaskita en ni. Virinoj, solaj survoje aw
bonvene ankaw kun amikino, tiel ili estas ecx pli facile distreblaj.
"Se mi ne awdintus kriegon, mi ne estus veninta al
vi. La kriegon de via tuta esto... Oni devas kredi sin kapabla por io, oni estu
pli kuragxa, multe pli kuragxa. Vidu, mi multe vojagxas. De jaroj mi estas
trejnisto de la germana nacia tablotenis-teamo, tie vi lernas trudi vin.
..."
Sed foje li tamen
mistaksis, alparolas radioraportistinon, kiu jen tuj rebatas, ne plu lasas lin.
Li eskapas ektimigite, sxi postkuras. La viro estas suficxe kurioza,
eksterordinara samtempulo, li nepras antaw la mikrofonon. Li sendas sxin al la
diablo kaj defendas sin rabie, tute sen dolcxo kaj sprito. Li sentas sin
malkovrita kaj komprometita en sia sekreta umejo. Li hejmas en tricxambra logxejacxo. Lia edzino,
alkoholmalsana, perdis la laboron. Li zorgas pri sxi law siaj ebloj. Gxis
antawnelonge sxi estis dungita kiel moddesegnisto, sed poste sxi ne plu
eltenis. Li mem neniam havis normalan profesion. Post cxesigita studado pri
ekonomiko li farigxis kunposedanto de lu-acxet-firmao4. La afero fiaskis, kaj li trovigxis5 sur la strato. Trifoje
en la semajno li nun disveturigas tolajxon. Li cxiam multe legis, prefere
historiajn romanojn. Sed ankaw agofortajn
dramojn. Li ne scias, kion li faras, elirante kaj
alparolante homojn. Li faras tion kun blinda sento; duone malvirte, duone
misie, kvazaw necesus transdoni al solulo felicxigan mesagxon de alia solulo.
Cxiam denove li ankaw kolapsas, fordonigxas al grava
melankolio. Poste li aw komplete mutigxas aw multvorte kaj senfine lamentas pri
la senvaloreco de sia ekzisto. La edzino, kiu mem apenaw kapablas teni sin
stare, provas konsoli kaj rerektigi lin. Sxi revas jam nur pri elmigrado kaj
vivo kiel farmisto cxe sia fratino en Bolivio.
Iun tagon li vere
enamigxas. Fino de la ludo, la tragedio komencas. Sxi estas acxetisto pri
ornamajxoj. Sxi farigxis atestanto de grandioza sceno, en kiu la vortfaristo
varbis inhibiciitan adoleskanton por la miksita hxoro de la metia asekuro. Sxi
devis tuj ridi pri li. Kiam li alrigardas sxin, li ne plu povas forkuri. Li
iras kun sxi, farigxas sxia amanto. Sxia supereco evidentas, li estas tute
fordonita al sxi. Li perdas cxian intereson por aliaj, okazaj homoj. Li
senspritigxas kiel fanfaronulo, velkas kiel ventfaranto. Li perfidas sian
edzinon - li ne nur trompas sxin, sed li forneas sxin.
Iun vesperon sxi atendas
antaw la hotelo, en kiu ambaw enamigxintoj trovigxas kaj vespermangxas. Kiam
ili eliras, sxi alpasxas sian edzon kaj petas esti prezentata al lia
akompanantino. La viro forpremas sxin krude kiel duonfrenezan, gxenan personon.
Li eniras taksion kun la belulino kaj forveturas. Li akompanas la komercistinon
dum iu el sxiaj 'turneoj'. Patologia jxaluzo kaptas lin, cxar li devas toleri,
ke sxi preskaw regule pasigas la vesperojn kun siaj komercpartneroj. Li
farigxas neeltenebla. La eksa fantaziulo, la etvocxa blagulo perdinta cxian
cxarmon de fanfaronado, efikas nun duoble banala, senesenca; kaj kiom li mizere
alkrocxigxas al sxi, traktas sxin kun riprocxoj, tiom sxi sxatus plej eble
rapide senigxi de li. "Kion vi arogas? Kiajn pretendojn vi havas? Kio
entute vi estas?" Li estas eljxetita kaj suferas amare.
Fine li revenas hejmen, sed tie ne plu trovas sian
edzinon. Amiko rakontas, kiom acxe sxi fartis. Fine oni devis meti sxin en klinikon. Ne, ne en la urbo, sed ie proksime de
Stutgarto. Li do vojagxas tien kaj volas preni sxin el la sanatorio. La
kuracistoj retenas lin kaj mildigas lin. Sxi kusxas nun en kuraca dormo6 kaj devas esti tri pluajn monatojn sxirmata de cxio, kio iel povus gxeni
aw maltrankviligi sxin. Li rajtas vidi sxin
dormantan kaj apudmeti kelkajn florojn. Sxi ecx ne ekscios, ke ili estas de li.
"Ni volas sanigi sxin", diras la kuracisto,
"ekzistas sxancoj, sed oni povas facile forludi ilin."
"Sed ja povus helpi al sxi, se sxi scius, ke mi ree
estas apud sxi."
"Atendu. Trankvilu. Longan tempon."
Li atendas longe, sed
sxi ne revenas. Li informigxas en la kliniko, tie oni diras, ke oni liberigis
sxin antaw du semajnoj. Sxi ne plu revenis hejmen. Certan tempon li nepre
sercxas sxin en cxiuj anguloj de la urbo. Estas malfacile por li, li preskaw ne
plu kapablas alparoli fremdulojn. Li nun pli ofte
disveturigas tolajxon. Li legas multe.
Poste, pli ol jaron poste, li vidas sxin hazarde en la
parko cxebrake de malalta, iom maljuna viro, kiu portas nigran cxapelon. Li
vokas sxian nomon. Sxi ne reagas. Li postkuras sxin. Jen sxi returnas sin. Li haltas kvazaw
sxtonigite. Li vokas sxin refoje. Sxi skuas la kapon. Ne,
ne estas sxi. La paro pluiras. Li ne trompigxis: sxi farigxis fremdulino.
stato de finiteco
estigo: jan. 2001
lasta kontrollegado kun korektoj: 2001-01-31
kontrollegado de la
kontrollegado de la
finredakto:
kopirajto pri la traduko (c) 2001
Korpokomerco7
Knabino en blanka
linpantalono largxa kaj pufa cxe la kruroj, sed streta kaj travidebla kokse,
tiel ke la elstarantaj randoj de la kalsoneto kaj la ombro de la sekso
apartenas certe al la dezajno, suprenvenas la kelsxtuparon anhele kun saltkordo
en la mano, post la gimnastiko8 la dekan vespere. Nenia
rigardo, nenia saluto, nenia hezito, nur tiu sxvita spiro de ekzercitaj
korpomembroj, nur la urgxa supreniro de same intriganta kiel tolerema, tiom
afereca kiom indiferenta, tiel netusxebla kiel uzintensa narcismo; tiu trejnilo
provizita per karneca ornamajxo, tiu korpigxinta malintereso, tiu rericxiga
instalajxo9 de sterila gracio, tiu markartiklo el nia jarcento de dorlotado, tiu
sxika, cxiea tipo de sportaj indiferentuloj - cxu tio estas la virino, kiun ni
lawdire volas malaltigi al objekto de niaj voluptoj?
Ja, se sekso povus mortigi! Se gxi povus almenaw konfuzi, acxigi,
misformi, fari neuzebla tion, kio estas tiel mizere adaptita kaj moraligita en
la vakuon, kaj se gxi kapablus kurigi la trejnitan koron kaj krevigi gxin ... Sed cxu ne cxia
korpokomerco neeviteble restus ago de memfortigo de gxuste tiu modelo,
kiun oni volis mortigi?
stato de finiteco
estigo: jan. 2001
lasta kontrollegado kun korektoj: 2001-01-29
lasta kontrollegado sen korektoj: 2001-01-31
kontrollegado de la
kontrollegado de la
finredakto:
kopirajto pri la traduko (c) 2001
Kiam sxi kusxas enlite
kaj rigardas min kun largxaj okuloj, mi provas, sen ke sxi petis tion, rakonti
historion por endormigi sxin kaj trankviligi min.
Kion do vi volas awdi, vi sekse informitulino? Veran historion mi rakontu
al vi, antaw ol via klera kapo glitos en la kusenon. Cxu vi volas awdi: 'Viroj
kaj virinoj' aw 'Litero mankas en la aboco'? 'Litero mankas en la aboco'
rakontas pri tio, kiel la 27-a litero estis sxtelita kaj kiel estigxis la
blanko inter la vortoj kaj kiel la tuta lingvo estis denove konstruota, kiam
oni fine retrovis la 27-an literon. Do, prefere 'viroj kaj virinoj'. Bone.
Origine ambaw seksoj ne estis destinitaj unu por la alia. Viroj kaj virinoj
vivis kiel pacaj triboj en bona najbareco kaj intersxangxis siajn varojn. Cxar
cxiu sekso posedis belegajn kaj utilajn havajxojn, kiujn la alia malhavis. Tiel
la virinoj ekzemple posedis la pasxtejojn, la kinejon kaj la buterpanojn, dum
la viroj liveris kloridan acidon, diamantojn kaj farunon. Amo kaj malamo inter
la homoj ankoraw ne ekzistis. Cxiu pleje amis tion, kion li produktis kaj
disponigis por la intersxangxo. Cxiuj amis nur siajn ajxojn. Tiutempe ankaw la
morto estis ankoraw bona amiko de la homoj kaj gxi estis fertila. Naskigxo kaj
morto estis unu, kaj la morto donis la vivon. Cxiufoje, kiam viro estis
mortanta, elrampis knabo el lia ventro, kaj cxiufoje, kiam virino estis mortanta,
elrampis knabino. Tiu vivo, en kiu ekzistis nur la diferenco inter laboro kaj
nenifarado kaj la diferenco inter viro kaj virino ne estis pli grava ol tiu
inter du aliaj ordinaraj ajxoj, ekzemple sxtono kaj herbo aw saltetado kaj
mansignado aw tuko kaj salo, tiu vivo, kiu estis nek felicxa nek malfelicxa,
dawris senmezuran tempon. Sed iun tagon Mara, la princino kaj gvidanto de la
laboristinoj, estis mortanta kaj naskis princidinon. Sed Mara restis nur unu
tagon cxe la mortintoj kaj revenis sekvatage kaj plu laboris cxe siaj ajxoj,
pri kio cxiuj ektimis, sed sxi estis tre intersxangxavida virino.
Tio kolerigis la spiriton de la morto kaj li de tiam rifuzis al la
mortantaj virinoj la fertilecon. Neniu knabino enmondigxis plu. En granda maltrankvilo la virinoj preparis unu luksan oferfeston post la
alia por la naskomorto-dio, sed tute vane. Ili tiom elspezis sin cxe tio, ke
ili malricxigxis pli kaj pli kaj ensxuldigxis cxe la viroj, kiuj siavice nun
pli kaj pli ricxigxis. Tiel venis la malegaleco inter la seksojn kaj la duono
de la kreajxo sxajnis minacata de formortado.
Tiam la dio de la naskomorto vidis, ke li ne rajtas pli longe pawti kaj li
prenis sian ardezan tabulon, sur kiu li faris siajn planojn kaj sian logikon
pri la homoj, kaj kalkulis febrosxvite por kompensi la eraron. Sed ne prosperis
al li retrovi la malnovan ekvacion de la seksoj.
Malespere pri si mem, li jxetegis la tabulon malsupren sur la teron,
rezignis la tutan ekzercon kaj turnis sin aliloken. Tiel la homoj ricevis la
disrompitan ardeztabulon, la konfuzitan dian materion, kaj ne sciis kiel okazis
al ili: cxio konfuzigxis. La viroj mortis en sia
plej forta agxo kaj postlasis du nuksojn. La virinoj formangxis avide cxion
kion ili estis produktintaj por la intersxangxo kaj por sia vivtenado. Jen
cxiuj vagadis sencele. Sed iun tagon subite kelkaj viroj kaj virinoj salutis
sin reciproke, kaj en plej granda timo perei ili cxirkawprenis sin reciproke. Poste
la virinoj vidis, ke ili farigxis fertilaj de la viroj kaj povis naski sen
samtempe morti. Sed la viroj perdis por cxiam la kapablon naski, kaj ili
bezonis la virinojn, kiuj nun povis enmondigi knabinojn kaj knabojn, sed nur se
la viroj firme cxirkawprenis ilin. Tiel el la forjxetitaj legxoj kaj la
rompopecoj de dia sagxeco estigxis inter la seksoj la malegala intersxangxo de
semo kaj infanoj kaj estigxis la amo kiel fratino de la senforma teruro, kiun
la melankolia dio, ne retrovinte sian ekvacion, venigis sur la homaron: Sed la
virinoj estis honestaj kaj amis kaj disdonis la infanojn juste, la knabojn al
la viroj, al si mem la knabinojn. Sed la viroj, jam farigxintaj havemaj,
trompis la virinojn, kiuj nun devis plurfoje naski dum sia vivo kaj ne plu
povis suficxe okupigxi pri siaj havajxoj. Pro tio gxis hodiaw la virinoj ne
forgesas, kiel ili fartis, antaw la amo, kiam ili ankoraw posedis la duonon de
la ajxoj.
stato de finiteco
estigo: jan. 2001
lasta kontrollegado kun korektoj: 2001-01-31
kontrollegado de la
kontrollegado de la
finredakto:
kopirajto pri la traduko (c) 2001
La sikoj10
Simile sxangxigxemaj
estis ankaw iliaj vestkutimoj. Dum certa tempo la gxeneralan grupobildon karakterizis
bunta, ricxa ornamagxo, memkonceptitaj kaj bunte muntitaj fantazikostumoj por
viro kaj virino. Sed iun tagon sxajnis, ke abrupte okazis kolektiva
gustosxangxo, kaj videblis ecx ne unu kolorero. La sikoj iris cxiuj senescepte
en modesta musgrizo, portis cxiuj la saman senornaman kaj senseksan pentorobon.
Poste sekvis ree fazo, en kiu la virinoj emis per cxia stilnuanco distingigxi
de la viroj. Tio kondukis ecx tien, ke dum certaj okazoj ili aperis tute nudaj
kaj senveste, nur kun pentrita korpohawto, dum iliaj viraj akompanantoj male
portis la plej distingitajn kostumojn kaj plej elegantajn sxtofojn. Sed ecx tie
la libera kaprico disvolvigxis tute ne senlegxe kaj sen natura bezono. Cxar per
la tusxo de nuda hawto kun precioza tuko ili provis refresxigi la
malfortigxintan tension inter la seksoj. La modo servis sendube kiel artefarita
stimulilo por revoki la svenantan spiriton de seksavido. Cxar kun la kreskanta
repacigxemo ene de la komunumo estis ligita ankaw kreskanta pereo de poluseco
kaj kontraweco. La granda sinkreta konkordo tute ne efikis favore al la
reciproka allogo de la seksoj. Tiel necesis ofte apliki, por obei la naturon,
diversajn artefaritajn, ofte sxajne malkonvenajn stimulilojn, ritajn mezurojn,
por certigi la necesan 'tensiokadron' por la amora kunigxo. Cxiukaze, la
nudigita korpo sole ne kapablis plu delogi al tio. Proverbe fama farigxis al ni
tiu tipo de la silenta nudulino, kiu apogite kaj enpensigxinte staris en la
pordo, dum en la domo estis gastoj, kaj je iu momento sxi alvenis, eksidis,
kiel infano dum babilado de plenkreskuloj, sur ies genuojn, sen intereso, sen
truda deziro, envere nur por endormigxi sub la mallawta babilado. Tiu reputacio
kaj tiu radiado, kiujn iam posedis la virinoj, kiam en pli krudaj vir-socioj
ili prezentis la idolon de alieco, estis ankaw cxe la sikoj definitive for kaj
ne estis reakireblaj ecx per la plej ruzaj enscenigoj. Cetere: kun la terura
alblovado, kun la jurigxo de la fenotipo ja en ambaw seksoj formoj de ina
inteligento trudigxis kaj konsiderinde influis la morojn kaj la memoron de la
logxantoj. Tute egale, cxu temis pri la esenca malkonsekvenco kaj forgesemo,
pri la sponta11 eltrovemo, pri intuo12 kaj
utiliglerteco, law tradicia kompreno tiuj estis tute virinaj ecoj, kiuj cxi tie
regis kaj karakterizis la cxiutagan vivon. Per tio la longdawra disputo en la
malnova socio pri la samrajteco de la virino estis en neatendita maniero
decidita: cxia scio farigxis ina. Sed samtempe ankaw la vira imago (kaj same la
ina mem-imago) pri la dezirinda virino strange forvaporigxis kaj kun gxi la
ideo kaj la sento de la plej natura kontraweco. Ineco efikis en cxies krea
volo, en cxies malfermita menso, cxies revema ekkono.
stato de finiteco
estigo: jan. 2001
lasta kontrollegado kun korektoj: 2001-01-31
kontrollegado de la
kontrollegado de la
finredakto:
kopirajto pri la traduko (c) 2001
Lasta sxangxo:
2. La teksto bezonas krome kontrollegadon de
germanlingvanoj, kiuj komparu gxin kun la originalo por anstatawigi Do, kara leganto, se vi sentas vin kompetenta pri tio kaj
ema, bonvolu fari tiun laboron - bonvenas ankaw simplaj Konsilojn por plibonigi la tradukon bv. cxi-tien: vlutermano@free.fr
1. Tiu cxi traduko bezonas unue kontrollegadon, prefere
de negermanlingvano, por elsarki diversajn erarojn
kaj ankaw eble germanismojn internacie
ne kompreneblajn. Tio ne koncernas stilajn apartajxojn nekutimajn,
sed internacie kompreneblajn.
erarajn, malprecizajn kaj mallertajn
ekvivalentojn.
atentigoj dum legado. Se viaj konsiloj aw atentigoj estos
akceptitaj, via laboro estos kompreneble menciita
kun via nomo.